4e maand

April is er en langzaam aan begint het groener te worden in de wereld. In Pot 2.0 beweegt het nog niet zo hard. Zo'n metalen container is kouder dan de grond en dan ook nog de hele winter in de schaduw.

Misschien had ik een isolatielaag aan moeten brengen. Daar is het nu te laat voor. Volgende winter maar proberen de boel te omwikkelen met bubble wrap of ander isolerend materiaal. Dan houdt het misschien de echte koude uit de bak. Ook de groene pot met de frambozen heeft meer bescherming nodig. Vooral tegen de enorme hoeveelheden regen.

Ondertussen komt de zon op de bak dus het sprietige dat nu nog te zien is zal best snel uitgroeien tot stevige planten. Nu nog kijken hoe ik de mee etende mini monsters om de tuin kan leiden. Een bak is echt heel anders dan volle grond. Iets kan erin klimmen, maar de kikkers en de egel die vroeger hielpen bestrijden kunnen dat niet. 

In huis ben ik bezig met tomaten. Die zijn midden maart gezaaid en nu opgepot in grotere potten. Drie in totaal. Een Manx Marvel die goed resistent is tegen Phytophtora en zeker buiten kan. Een Rosella kers tomaat die omdat het een kerstomaat is ook buiten moet kunnen. Al wordt deze vermoedelijk wel heel groot. De laatste in de rij die in een aparte pot zal gaan is Lille Lise. Dat is een buiten tomaat uit Scandinavië die rondgaat bij tomaten liefhebbers. Het is een mini plant met maxi vruchten. Super geschikt voor balkon en terras omdat ze heel goed in een pot kan leven.

De sla die in Pot 2.0 volledig opgegeten werd heb ik maar in plugjes gezaaid en dat werkt. Al klimt er nu ook weer een slakken leger de tafel op. Maar eens gaan kijken waar die nu weer vandaan kunnen komen.

Ach het houdt me van de straat. Maar ook in de tuin. Nu ik niet telkens op de fiets naar de tuin race heb ik meer tijd en aandacht voor de oude thuis tuin. Het is bijna niet te geloven dat we hier binnenkort alweer 30 jaar zitten. Van een vrij open begin is het nu ons groene paradijs geworden. Zitplekken in de zon en in de schaduw. We zijn geen van beiden zon aanbidders dus werkt het zo prima voor ons.

Naast wat zichzelf op weg helpt zijn er ook plannen voor nog meer Pot 2.0 die langzaamaan opgestart en uitgevoerd gaan worden. De potgrond voor de Dahlia is gehaald en de Dahlia zijn zelf op kist gezet. Dat wil zeggen dat ze in van die kratten met krantenpapier op de bodem en een laag potgrond geplaatst zijn. Ze staan nu in de koude bak waar ze langzaam aan kunnen gaan groeien. Zodra de kans op nachtvorst na IJsheiligen 15mei voorbij is gaan ze in de potten. Meestal doe ik het op deze manier omdat ik de knollen bewaar door de winter in papier in kartonnen dozen in de bijkeuken. Laat ik ze daar nog langer in dan komen er van die bleke scheuten en verzwakt de Dahlia.

Kortom de kop is er nu echt wel af. Het is lente.

Een pril begin februari 2024

Met het voorjaar al in de bol aan de slag. Als de eerste sneeuwklokjes in de siertuin boven komen dan gaat het tuinbloed een beetje kriebelen.

Ik heb voor het eerst een laag bio compost op Pot 2.0 gedaan. Nog geen eigen compost. De bak waar nog in zat bevatte immers veel sporen van mijn tuin en omdat ik niet zeker weet of daar nu wel of niet lood in zit kan dat niet bij de groenten. Een ander gemis is het eigen slazaad in de compost. Mijn oude berg op de volkstuin had door koele compostering al het zaad dat ik mij wenste netjes bewaard. De laag die dan op de moes bedden ging bevatte altijd sla, rucola, veldsla en snijbiet. Vanwege het ontbreken van die ingrediënten heb ik de verse compost in de grote pot voorzien van wat sla zaad. Nu is het februari en komt die sla gewoon op. 

Of ze gaat overleven als er nog wat strengere nachtvorst komt is een goede vraag. Volgens de mensen van het weerbericht is het wel al ongeveer voorbij met de winter. Niet dat je daar dan ook maar een echte vastomlijnde conclusie uit kan trekken. Voorspelling zijn niet meer dan dat.

Hoe dan ook zijn die eerste tekenen van eetbaar leven wel heel schattig vind ik.

Dat ze fluffy lijken komt door het onscherpe van de foto maar ja fluffy is schattig....toch?

De dragon waarvan ik vermoedde dat ze het niet zou redden steekt ook al zijn tong naar me uit en leeft. Ook daar een wazige foto. Er komt een keer een scherpe, echt wel. In februari moet ik nog op gang komen, dat is althans het excuus waar de lezer het mee moet doen.

Verder ben ik al bezig om de daslook de grond uit te kijken. Die laat zich echter nog niet zien dus dat moet nog even wachten. Het is pas februari.

Pot 2.0 de eerste maand

Het is ondertussen halverwege januari en de dagen lengen voorzichtig. Nog niet echt in de ochtend waar het daglicht slechts kleine minuut sprongen maakt. In de avond gaat het gelukkig veel harder. Nou moet alleen het weer nog een keer besluiten dat al die wolken het veel te donker maken en de zon laten stralen.

Niet dat het niet af en toe leuke plaatjes geeft. Een wit laagje in Pot 2.0.  

Pot 2.0 is overigens zo genoemd omdat het en uit potten bestaat en een Potager is. Een kleine knipoog naar de Franse moestuin.

Let niet op de oude leistenen dakpan van de Westerkerk. Aardappelen telen in deze bak is geen doen. Eronder staat mix en dat is wat er zal gebeuren. Een mix van bladplanten en vrucht gewassen als test ertussen. 

De bak was vorige week al stijf bevroren. Ook dat is heel anders dan telen in volle grond waar de bodemwarmte nog het een en ander beschermt. De Franse Dragon onder de stolp is naar alle waarschijnlijkheid zo dood als maar kan. Al weet je het nooit met planten. Die hebben meer levenskracht dan je verwacht. 

De gele herfst framboos staat er ook wit bij. Kortom Pot 2.0 is nog te kil en koud om iets mee te doen maar dat is op een gewone moestuin nu natuurlijk ook het geval. Hooguit reparaties en gereedschap onderhouden. Leuk op het bankje voor in de zon maar dan moet eerst wel de zon wat fanatieker gaan schijnen.

Dan toch februari nog maar afwachten.

Maand 12 2.0 breidt uit

Nu de tuin wat kaler is lijkt er zowaar plek voor uitbreiding met een paar potten. Na het lezen van diverse boeken als stimulans, heb ik nog snel wat oranje gele herfst frambozen stekken van de oude tuin gehaald. Die staan nu in pot en geven volgend jaar misschien wat lekkere vruchten. Net als de aardbeien die in de voortuin in 2 grote potten staan.

De grote groene pot is de omgekeerde voet van de regenton. De ton zelf staat op beton tegels dus de voet kwam vrij. Niets mis met zo'n grote gratis plantenbak. De grijze bak erachter is in de kringloop winkel gekocht en zal in 2024 het nieuwe huis voor de pompoen worden. Moes-tuinieren in potten en bakken vraagt wat omdenken maar ik krijg er steeds meer lol in.

De kringloop winkel leverde ook nog een kleine oogstmand op. Een echte Sussex Trug. Met stippel versiering.

Bij de bouwmarkt maar liefst 3 grote specie bakken aangeschaft. Gaten erin en de pluk bloemen tuin met Dahlia en wat klein extra spul is ook geregeld. De Dahlia's liggen binnen in krantenpapier gewikkeld te wachten op het nieuwe groei seizoen. In de pot naast de bakken staat de Helenium Moerheim Beauty die van de volkstuin mee naar huis is genomen.  

In de grote moes bak zijn de plantensteunen alvast gezet om een idee te krijgen van wat er zou kunnen komen. Dat valt mee en tegen. Het wordt puzzelen met groeimomenten en wat ik bereid ben niet meer te telen.

Hoezo vol? Veel gaat de hoogte in en er komt sla die het prima doet in de halfschaduw. Echt wel.

Nu maak ik even een pas op de plaats en is het tijd voor Kerst en dergelijke.

Maand 12 Koud

Even doe ik niet zoveel want het is koud. Dat is niet te missen.

Als het koud is, officieel koud dan dus, dan komt de IJsvogel vanuit het Botshol over de velden onze kant op. Altijd wel iets te eten omdat de sloot niet helemaal dicht vriest naast de vlonder. Dat is natuurlijk voor geen enkel vissertje te versmaden.

Kijken wat er zit.

Visje nog wat laten spartelen.

Nog even keek de IJsvogel rond na de 2e vis en toen was deze mooie blauw oranje gast weer vertrokken. 

Dat ze er zijn weet iedereen hier wel. Je ziet ze niet altijd omdat vanaf de beneden verdieping dit tuindeel in de diepte niet goed te zien is. 

Met 2.0, de nieuwe groenten teelt plek, heeft het niet veel te doen maar mooi is het wel.

Hoewel. Genieten van de natuur om je heen hoort ook bij spelen met groenten. Ook vanuit het raam.

Een Sinterklaas cadeautje van moeder natuur.

Maand 11 een nieuw begin.

Het is 1 november. Niet langer ben ik de trotse tuinier met een eigen moestuin. Daar kan ik lang om treuren of ik kan iets anders beginnen. Stoppen met groen is geen alternatief dus heb ik een stukje eigen tuin voorbereid op een nieuwe start met eetbare planten.

Op dit stukje grond van 1.2 meter bij 1.5 meter ga ik een moestuin bak maken. De grond is vrij gemaakt van planten en geëgaliseerd. Daarna is er worteldoek en dubbeltjes gaas op gelegd tegen de mol en de hard groeiende wortels van struiken en bomen. Later in het jaar ga ik nog snoeien en doen om wat meer licht op deze plek te krijgen. Maar op 1 november komt eerst de nieuwe bak. Een stalen variant omdat hout hier te snel rot en ik geen gewolmaniseerd hout kan gebruiken bij eetbare planten. Dus via Plantenbakken en Zo een metalen variant in antraciet grijs besteld die op 1 november geleverd wordt.

 

Gelukkig weegt zo'n bak niet te veel en is ze snel geplaatst. Nog even controleren of alles waterpas is .

En dan is het tijd om de bak te vullen met bijgeleverde moestuin grond. De eigen grond bevat sporen van lood en niemand in onze wijk zou groenten op eigen grond moeten telen. Gelukkig kwam van het ODRU, die specialist zijn in bodemverontreiniging, de bevrijdende uitspraak dat je op deze grond wel in bakken kan telen die zelfs open mogen zijn aan de onderkant als je er maar voldoende schone grond op aan brengt. Het beetje lood dat hier zit komt niet omhoog en de overige zware metalen ook niet zolang er maar geen kwel onder de bak zit. Dat zit er niet gelukkig. Dus nieuwe grond erin.

En de verzamelde plantjes die de winter mee kunnen. Kruiden vooral en ook wat veldsla die redelijk winterhard is. 

In die schijnbaar lege vakjes zitten daslook knollen. Een paar gaan voor de mooi in een schaduw deel van de tuin waar weinig groeit en een paar in de bak om dit voorjaar toch wilde kruiden boter te kunnen maken.

Zo neem ik door nieuwe dingen te beginnen minder bezwaard afscheid van mijn volkstuin. Daar wordt het leven steeds minder leuk want men is aan het werk gegaan met zware machines om de beëindigde tuinen alvast te kunnen ruimen.

Dat er nog mensen ten minste 1 jaar blijven tuinieren is niet iets waar rekening mee gehouden wordt.

Zakelijk noemen de nieuwe eigenaren een dergelijke houding. Zouden ze ooit toch tot Cradle to Cradle overgehaald kunnen worden? Hoop is er natuurlijk altijd.

Voorbij

Opeens is het zover. Ik kom voor een laatste keer op mijn landje. Het voelt ondertussen raar. Het is nog zo bekend maar tegelijkertijd niet meer wat het was. Er staan nog dingen al is de kas nu weg. Gelukkig wilde iemand hem wel overnemen.

Het gat dat over bleef heeft nog een rand omdat ze de basis niet wilde hebben. Het glas komt op een bakstenen onderstuk wat ze al hebben. Hoe luxe voor mijn kasje dat het nu een gemetselde onderkant krijgt.

Terwijl ze aan het werk waren zat kennelijk het diamant vorm bed in de weg en ze hebben de randen daar afgesloopt. Alhoewel, dat zal de boer wel gedaan hebben. Zo zie je wel meteen hoe mooi de grond in die 13 jaar geworden is. Rijk aan voedingstoffen van al die vrachten compost. No Dig natuurlijk want de natuur doet het werk dan wel.

Zwarte grond op het land van Winkel zal, nu men er op wil bouwen, wel weer zeldzaam gaan worden.

Dat eerste bouwen is overigens voor 1 november al losgebarsten. Er zijn mannen met machines gekomen en grote vrachtwagens brengen puin aan dat daarna gladgestreken wordt over het land. Dit is, voor degene die blijven, wel een heel ongewenst signaal van verandering.

Het geeft het teken dat wat er ook gebeurt de volkstuinen zullen wijken voor wat men dan ook vooruitgang denkt te noemen. Ware schoonheid is kwetsbaar en dit bewijst het wel.

Gelukkig gaan er een paar mensen door en zij zijn vele malen optimistischer en sterker dan ik ben. Met geluk komt het nog een hele tijd goed.

Bij de buurvrouw die al vertrokken is staat het hek open. Bij mij heb ik het hek weg gehaald. De sleutel in de deur gestoken en dat is het dan.

Ik heb hier 13 jaar gespeeld met planten en heel veel geleerd van de planten, de grond, de mol en de egel. Ja zelfs van de slakken heb ik geleerd. Al weet ik nog steeds niet hoeveel verschillende soorten er wel niet zijn. Wel weet ik nu dat er naast vegetarische slakken ook echte tijgers rondkruipen die de andere slakken op eten. De wereld is zo bijzonder. Gelukkig mag ik van de Winkelmoes blijvers altijd langskomen en als ik de nijging voel dan mag ik onkruid verwijderen uit paden en zelfs moestuinen.

Het is toch nog net niet helemaal voorbij en ik ben best nieuwsgierig naar hoe het verder gaat. Slapeloze nachten zal ik er niet meer van krijgen. Ik begin thuis met een moestuin bak op hoogte. Niet voor mijn rug, al zal die blij zijn, maar vanwege de lichte vervuiling van de grond.

Er komt een nieuw begin.